Kategoria: Artykuły

Naczelny Sąd Administracyjny ponownie wskazał, że osoby po 65. roku życia mogą wykonywać czynności komornika sądowego. Podtrzymał tym samym decyzję sądu niższej instancji oddalając kasację Ministra Sprawiedliwości. To kolejne ważne dla komorników rozstrzygnięcie, bo od dłuższego czasu podnoszą, że obowiązujące przepisy trzeba zmienić bo są dyskryminujące. Minister wniósł skargę kasacyjną od wyroku z 20 listopada 2020 r. (sygn. akt VI SA/Wa 1485/20) Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej zwany „WSA”), który uchylił jego decyzję dotyczącą odwołania ze stanowiska komornika sądowego, po tym jak skończył on 65 lat. Minister działał przy tym na podstawie art. 19 ust. 1 pkt 2 ustawy z 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych. Obniżenie wieku emerytalnego komorników z 70 do 65 lat było jednym z elementów reformy obowiązującej od 1 stycznia 2019 r. I budzi nadal duże wątpliwości w tym środowisku zawodowym, także ze względu na niezgodność z prawem unijnym. Przepisy art. 15a ust 1 pkt 3 oraz art. 19 ust 1 pkt 2 ustawy o komornikach sądowych stanowiące o obligatoryjnym odwołaniu komornika sądowego ze stanowiska wyłącznie z powodu ukończenia 65 roku życia stanowią przejaw dyskryminacji bezpośredniej w rozumieniu art. 2 ust. 2 i art. 6 ust. 1 dyrektywy Rady nr 2000/78/WE i nie powinny być stosowane – wynikał ze zgłoszenia radcy prawnego Kacpra Tybuszewskiego. Art. 2 dyrektywy określa czym jest dyskryminacja i jakie są jej przejawy, a art. 6 ust. 1 wskazano, że Państwa Członkowskie mogą uznać, iż odmienne traktowanie ze względu na wiek nie stanowi dyskryminacji ale pod warunkiem, że w ramach prawa krajowego zostanie to obiektywnie i racjonalnie uzasadnione zgodnym z przepisami celem, w szczególności celami polityki zatrudnienia, rynku pracy i kształcenia zawodowego, i jeżeli środki mające służyć realizacji tego celu są właściwe i konieczne. WSA rozpatrywał sprawę K.G. Uchylając decyzję ministra stwierdził, że art. 2 ust. 1 dyrektywy 2000/78/WE określa, że zasada równego traktowania oznacza brak jakichkolwiek form bezpośredniej lub pośredniej dyskryminacji z przyczyn określonych w art. 1 tej dyrektywy, zaś art. 2 ust. 2 lit. a dyrektywy 2000/78/WE uściśla, że do celów ust. 1 dyskryminacja bezpośrednia występuje w przypadku, gdy osobę traktuje się mniej przychylnie, niż traktuje się inną osobę w porównywalnej sytuacji, z jakiejkolwiek przyczyny wymienionej w art. 1 tejże dyrektywy. WSA zaznaczył też, że art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78/WE dopuszcza możliwość odmiennego traktowania ze względu na wiek, ale jeżeli w ramach prawa krajowego zostanie to obiektywnie i racjonalnie uzasadnione zgodnym z przepisami celem, w szczególności celami polityki zatrudnienia, rynku pracy i kształcenia zawodowego i jeżeli środki mające służyć realizacji tego celu są właściwe i koniecznie. W ocenie WSA, ani w ustawie o komornikach sądowych, ani w uzasadnieniu projektu tej ustawy nie zostało obiektywnie i racjonalnie uzasadnione zgodnym z przepisami celem zastosowanie zasady odmiennego traktowania ze względu na wiek komorników sądowych. Dodał, że nie można też uznać, że wybrane środki mające służyć do realizacji celu są właściwe i konieczne. Wskazał, że samo osiągnięcie wieku emerytalnego przez komornika nie może uzasadniać jego odwołania, gdyż ani szybkość, ani sprawność postępowania nie jest warunkowana wiekiem, lecz charakterem i celem czynności egzekucyjnych. Dodał także, że żadna z czynności egzekucyjnych nie wymaga od komorników szczególnej sprawności fizycznej, która wyróżniałaby ich na tle innych zawodów prawniczych. NSA (sygn. II GSK 582/21) podzielił stanowisko WSA. Wskazał, że ani w treści przyjętej regulacji w ustawie z 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych, ani w uzasadnieniu projektu tej ustawy nie zostało obiektywnie i racjonalnie uzasadnione zgodnym z przepisem celem zastosowanie zasady odmiennego traktowania komorników sądowych w rozumieniu art. 6 ust. 1 dyrektywy 2000/78/WE, co zgodnie z tym przepisem mogłoby stanowić podstawę uchylenia zakazu dyskryminacji. Powołał się też na orzecznictwo TSUE. – Trybunał uznaje, że obiektywne i racjonalne uzasadnienie stanowienia odstępstw od tej zasady nie może przebiegać w sposób dowolny, nie mający racjonalnych podstaw. Tym samym na państwa członkowskie został nałożony obowiązek wykazania, że obrany cel, o którym mowa w art. 6 ust. 1 dyrektywy, nie jest celem hipotetycznym, zaś jego realizacja jest konieczna i uzasadnia stanowienie derogacji od zasady niedyskryminacji ze względu na wiek – uzasadnił.

Wielu właścicieli biur rachunkowych dostaje od komornika wezwanie do złożenia wyjaśnień / udzielenia informacji o klientach swojego biura. Podstawą prawną na którą powołują się komornicy to art. 761 kodeksu postępowania cywilnego. Dostając takie wezwanie zastanawiają się, czy powinni udostępniać informacje dotyczące majątku i dochodu swoich klientów. W wezwaniu od komornika możemy przeczytać, iż wzywa on do udzielenia informacji niezbędnych do prowadzenia postępowania oraz że za nieuzasadnioną odmowę udzielenia informacji może zostać nałożona grzywna do 2000,00 zł. Czy księgowi mogą odmówić komornikowi uzasadniając to tajemnicą zawodową lub nawet Rozporządzeniem o ochronie danych osobowych RODO? Zdaniem radców prawnych, komornikom nadano odpowiednie kompetencje i narzędzia władcze, które umożliwiają mu żądania od podmiotów i instytucji informacji o dłużnikach. Jednym z takich narzędzi jest właśnie wymieniony wcześniej art. 761 par. 1 k.p.c.
Przykładem takich podmiotów które posiadają lub mogą posiadać wiedzę o majątku dłużnika są właśnie biura rachunkowe. Informacji których komornik może wymagać, muszą być niezbędne do zgodnego z prawem przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego. Przykładem może być tutaj to, że komornik może ustalać poprzez uboczne podmioty czy dłużnik jest właścicielem zajętej rzeczy ale nie ma prawa już domagać się wskazania miejsca pracy lub wysokości wynagrodzenia dłużnika od biura rachunkowego. Zgodnie z art. 913 k.p.c. takich informacji może wymagać jedynie od instytucji wyjawienia majątku. Czy przekazanie komornikowi informacji o wystawionych przez dłużnika fakturach jest wiedzą niezbędną? Czy poinformowanie o nadwyżce podatku naliczonego nad należnym w Urzędzie Skarbowym to już nadużycie? Należy zwrócić szczególną uwagę na to, że jeżeli komornik żąda przekazania kopii faktur przychodowych dłużnika (czyli wystawionych przez niego) to po to, aby spisać dane nabywców i wysłać do nich zajęcie wierzytelności. Dodatkowo, banki też mają obowiązek wskazania komornikowi rachunków bankowych dłużnika gdy ten o nie pyta i nie zasłaniają się przy tym tajemnicą. W praktyce komornicy potrafią zapytać księgowych także czy klient-dłużnik płaci za usługi księgowe ze swojego rachunku bankowego czy może w jego imieniu robi to osoba trzecia. Co ciekawe, jeśli okaże się że zobowiązanie klienta-dłużnika reguluje osoba trzecia, to komornicy potrafią w ten sposób stwierdzić, że to może to być dłużnik naszego klienta który w ten sposób spłaca swój dług. Oczywiście po ujawnieniu danych tej osoby trzeciej ona również dostanie pismo o zajęciu tej ewentualnej wierzytelności. Jak już zostało to powyżej ustalone, jeżeli komornik żąda informacji mogących przyczynić się do skutecznej egzekucji, to podmiot prowadzący księgowość dłużnika ma obowiązek przekazać je komornikowi.

Skarga na czynności komornika ma na celu stwierdzenie przez sąd, czy czynność dokonana przez komornika była wadliwa. Uwzględnienie przez sąd skargi nie przesądza jednak o ostatecznym wyniku postępowania egzekucyjnego. Nie zobowiązuje również komornika do zwrotu wadliwie wyegzekwowanej od dłużnika wierzytelności. Stwierdza wyłącznie, że w trakcie postępowania egzekucyjnego doszło do nieprawidłowości. Dłużnik, który w wyniku wadliwie dokonanej czynności egzekucyjnej poniósł szkodę, może domagać się jej naprawienia, dochodząc roszczenia w postępowaniu cywilnym. Skargę na czynności komornika można wnieść w dwóch przypadkach:

gdy komornik dokonał wadliwej czynności (np. gdy dłużnik, przeciwko któremu wszczęto postępowanie egzekucyjne, dobrowolnie spłacił dług, może on złożyć skargę na czynności komornika w zakresie obciążenia go kosztami egzekucyjnymi) gdy komornik zaniecha czynności, do której był zobowiązany (komornik odmówił uchylenia zajęcia wierzytelności, której egzekucja w myśl przepisów prawa jest nie dopuszczalna, np. w przypadku gdy zajęta wierzytelność z rachunku bankowego przekroczy limit 75% minimalnego wynagrodzenia za prace).

Skarga na czynności komornika – komu przysługuje?
Kodeks postępowania cywilnego w artykule 767 § 2 ogranicza krąg osób legitymowanych do wniesienia skargi na czynności komornika, do podmiotów, których prawa zostały naruszone albo zagrożone w trakcie postępowania egzekucyjnego. Osoba składająca skargę musi określić również swój interes prawny. Dodatkowo do wniesienia skargi na czynności komornika ma również prawo:
• prokurator;
• Rzecznik Praw Obywatelskich;
• Rzecznik Praw Dziecka;
• organizacje pozarządowe;
• sąd lub inny organ, który zażądał wszczęcia egzekucji.
Skarga na czynności komornika – na jakie czynności przysługuje?

Zgodnie z artykułem 767 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego, skargę na czynność komornika zawsze należy kierować do sądu rejonowego. Sądem właściwym do rozpoznania skargi jest sąd, przy którym działa komornik. W przypadku, gdy do przeprowadzenia egzekucji wybrany został komornik spoza właściwości ogólnej, skargę rozpoznaje sąd, który byłby właściwy według zasad ogólnych.
Właściwość komornika z kolei zależy od rodzaju wierzytelności, której dotyczy egzekucja:
• W przypadku egzekucji z ruchomości, nieruchomości, odebrania rzeczy, eksmisji – właściwy jest ten, w którego rewirze znajdują się te przedmioty.
• W przypadku egzekucji z wynagrodzenia, renty lub emerytury, rachunku bankowego i wierzytelności właściwy jest ten komornik, na terenie którego zamieszkuje dłużnik.
Jakie są terminy wniesienia skargi na czynności komornika?

Artykuł 767 § 4 kodeksu postępowania cywilnego określa tygodniowy termin na wniesienie skargi na czynności komornika. Ustawodawca, w zależności od podstawy wniesienia skargi, w różny sposób określa początek biegu terminu:

• Od dnia dokonania czynności – gdy strona lub osoba, której prawo zostało przez czynność komornika naruszone bądź zagrożone, była przy czynności obecna lub była o jej terminie zawiadomiona;
• Od dnia zawiadomienia o dokonaniu czynności – w innych przypadkach
• Od dnia powzięcia wiadomości przez skarżącego o dokonanej czynności – w przypadku braku zawiadomienia;
• Od dnia, w którym skarżący dowiedział się, że czynność miała być wykonana – w przypadku skargi o zaniechanie;
• W przypadku licytacji skarga składana jest w trakcie trwania aukcji i musi być wpisana do protokołu licytacji.
Skarga na czynności komornika – skutki jej wniesienia

W przypadku, gdy do sądu wpłynie skarga na czynności komornika, sąd może:
• W całości lub w części uwzględnić skargę, w takim zakresie, w jakim była uzasadnioną wadliwą czynność komornika;
• Oddalić skargę, jeśli nie znajdzie w postępowaniu komornika żadnych nieprawidłowości;
• Odrzucić skargę, jeśli została złożona po terminie lub z innych przyczyn była niedopuszczalna.

Jednym z poważnych problemów związanych z doręczaniem korespondencji sądowej jest brak jej odbioru przez adresata. W takich sytuacjach, gdy nie odbierze on dwukrotnie przeznaczonej do niego przesyłki, uznawana jest ona za doręczoną. W rzeczywistości może jednak wcale nie być ona dostarczona, a adresat może w ogóle nie zdawać sobie sprawy z korespondencji. Od 2019 roku takie uprawnienia mają również komornicy sądowi, którzy na zlecenie mogą doręczyć przesyłki bezpośrednio do adresatów. Dzięki temu ryzyko niedoręczenia korespondencji jest znacznie niższe, co powoduje, że sprawy sądowe nie są narażone na opóźnienia i mogą toczyć się odpowiednim tokiem. Podstawą prawną jest rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości zmieniające Regulamin urzędowania sądów powszechnych, które weszło w życie 9 września 2020 r. Proces doręczenia korespondencji przez komornika odbywa się na wniosek. Wnioskodawcą w tym przypadku może być powód.

Wnioski potrzebne do zlecenia usługi doręczenia korespondencji można znaleźć obecnie online na stronach internetowych kancelarii komorniczych. Wniosek należy pobrać, wypisać, a następnie przekazać do komornika. Warto podkreślić, że wniosek przekazywany jest do komornika, w którego obszarze działania znajduje się adres doręczenia. Nie ma zatem możliwości wybrania komornika spoza rewiru. Następnie pismo przekazywane jest do komornika, który udaje się do adresata w miejscu jego zamieszkania. Tam przesyłka przekazywana jest do adresata, co jest odpowiednio potwierdzane jego pismem. Gdy adresat nie chce pokwitować odbioru przesyłki, wtedy także jest do odpowiednio zatwierdzane w protokole.
W przypadku, gdy komornik nie zastaje adresata na miejscu, w takiej sytuacji jest zobowiązany do rozpytania sąsiadów, ustalenia jego nowego adresu zamieszkania. Koszty doręczenia korespondencji przez komornika

Za doręczenie korespondencji komornik Michał Mitoń działający przy tut. Sądzie Rejonowym dla Warszawy Woli pobiera przepisane prawem opłaty. Są one oznaczone z góry w przepisach. Stała opłata wynosi 60 złotych. Jest ona pobierana od każdego adresu. Dodatkowo także naliczane są inne płaty, w tym 40 złotych za ustalenie aktualnego miejsca zamieszkania adresata pisma oraz 20 złotych zryczałtowanych kosztów dojazdu, gdy odległość pomiędzy siedzibą komornika a miejscowością doręczenia wynosi więcej niż 10 kilometrów.

Stresujący, wymagający i odpowiedzialny – taki jest zawód komornika. Za najtrudniejsze zadanie w tym fachu uchodzą tzw. czynności terenowe, gdy rozmawia się z dłużnikiem. Jeśli robi się nerwowo, bywa wzywana nawet policja. Wynagrodzenie komornika? Na początku drogi, podczas dwuletniej aplikacji, można zarobić 3,5 tys. zł na rękę. Ale gdy posiada się własną kancelarię komorniczą, kwoty są większe – od 5 do 10 tys. zł netto, w zależności m.in. od liczby prowadzonych spraw. Na czym polega praca komornika dowiecie się w najnowszym odcinku programu Zawodowcy.
link do odcinka: https://www.money.pl/gospodarka/zawodowcy-nielatwy-ale-potrzebny-zawod-komornik-sadowy-6619843982502017v.html

Łączne zadłużenie polskich emerytów to 6,37 mld zł. Takie długi w sumie mają setki tysięcy starszych osób. Za długi wielu z nich ścigają komornicy.
Według danych KRD na koniec stycznia w rejestrze wciąż było 354 836 zadłużonych emerytów, a ich łączne zadłużenie wynosiło aż 6,37 mld zł. Średnie zadłużenie jednego emeryta to 17 954,79 zł. Wszystko przez niskie emerytury. Niestety wydatki emerytów wciąż są wysokie. Opłacają leki, mieszkanie, rosną także ceny w sklepach, a dodatkowo wielu pomaga swoim dzieciom czy wnukom.
Porównując styczeń 2021 do początku ubiegłego roku, to suma zaległości emerytów w bazie Krajowego Rejestru Długów spadła o ponad 100 mln zł.
To jedyna grupa, która w minionym roku spłaciła część swojego zadłużenia, a emerytów z długami jest o blisko 21 tys. mniej niż przed rokiem.
Jednak z emerytury komornik ma prawo jednorazowo zająć maksymalnie 25 proc. świadczenia i spod egzekucji wyłączona jest trzynasta emerytura.
W przypadku zaległości alimentacyjnych maksymalne zajęcie wynosi 60 proc. świadczenia emerytalnego, a w przypadku zaległych płatności za pobyt w domach pomocy społecznej, zakładach opiekuńczo-leczniczych czy zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych to 50 proc. emerytury.

Rosnąca liczba postępowań egzekucyjnych sprawia, że dłużnicy często pytają o to, czy komornik może zająć odszkodowanie albo świadczenie otrzymane z umów ubezpieczeniowych. Odpowiedź zależy od tego, o jaką polisę chodzi. Ale jeśli ktoś ma polisolokatę, musi liczyć się z tym, że zostanie pozbawiony oszczędności, które się na niej znajdują.
Rozporządzenie ministrów finansów oraz sprawiedliwości z 4 lipca 1986 r. w sprawie określenia granic, w jakich świadczenia z ubezpieczeń osobowych i odszkodowania z ubezpieczeń majątkowych nie podlegają egzekucji sądowej (Dz.U. 1986 nr 26 poz. 128) reguluje krótko ile pieniędzy z odszkodowania może zająć komornik.
Według § 1 tego rozporządzenia świadczenia pieniężne z ubezpieczeń osobowych i odszkodowania powiązane z polisami majątkowymi nie podlegają egzekucji w trzech czwartych. Możliwa jest zatem egzekucja tylko do wysokości jednej czwartej wartości świadczenia z ubezpieczenia osobowego lub odszkodowania z polisy majątkowej, czyli np. z polisy NNW, mieszkaniowej czy komunikacyjnej.
Innemu ograniczeniu podlegają należności wypłacone w związku ze śmiercią tytułem zapomogi lub jednorazowego zaopatrzenia pod jakąkolwiek nazwą albo z tytułu ubezpieczenia na pokrycie kosztów pogrzebu. W tym przypadku komornik może zająć tylko środki potrzebne na opłacenie kosztów związanych z pochówkiem. Przepisy przewidują jednak wyjątki, kiedy możliwa jest egzekucja w pełnej wysokości, bez żadnych ograniczeń. Dotyczy to roszczeń alimentacyjnych i roszczeń powstałych z tytułu nieopłacenia składek na ubezpieczenia osobowe bądź majątkowe.

Termin przedawnienia to termin, w którym wierzyciel może dochodzić swoich roszczeń przy pomocy organów państwa (sądów, komorników). Jeżeli przed upływem terminu przedawnienia wierzyciel wniesie sprawę do właściwego sądu to może liczyć, że sąd rozpatrzy sprawę, a następnie komornik przeprowadzi egzekucję. Co prawda po upływie terminu przedawnienia dług nadal istnieje, jednak przekształca się w zobowiązanie naturalne co oznacza, że powyższa ochrona dłużej nie przysługuje.
W tym przypadku wierzyciel nadal może poszukiwać pomocy przed sądem, jeżeli jednak dłużnik podniesie zarzut przedawnienia to sąd będzie miał związane ręce i oddali powództwo, nawet jeżeli byłoby ono w pełni zasadne. Brak powołania się na zarzut przedawnienia przez dłużnika w toku procesu powoduje, że roszczenie zostanie stwierdzone prawomocnym orzeczeniem i będzie się przedawniać z upływem 6 lat zgodnie z art. 125 Kodeksu cywilnego. Kluczowe znaczenie ma więc aktywność po stronie dłużnika, polegająca na powołaniu się na zarzut przedawnienia w toku postępowania przed sądem. O ile opisana sytuacja będzie miała zastosowanie, gdy dłużnikiem jest przedsiębiorca, to w przypadku dłużnika będącego konsumentem przepisy wprowadzają pewne odmienności. We wcześniejszym stanie prawnym tj. przed 9 lipca 2018 r. w każdej sprawie to dłużnik, zarówno przedsiębiorca jak i konsument, musiał podnieść zarzut przedawnienia, a więc zwrócić uwagę sądu, że zobowiązanie się przedawniło.
Po nowelizacji, sąd z urzędu bierze pod uwagę upływ okresu przedawnienia w sprawach przeciwko konsumentowi. Jeżeli więc przedsiębiorca (wierzyciel) prowadzący np. sklep ze sprzętem elektronicznym będzie chciał dochodzić zapłaty za towar po upływie okresu przedawnienia, konsument (dłużnik) nie musi podnosić zarzutu przedawnienia, ponieważ sąd weźmie tą okoliczność pod uwagę z urzędu i oddali powództwo sprzedawcy. Artykuł 118 Kodeksu cywilnego wprowadza zasadę zgodnie, z którą roszczenia związane z prowadzeniem działalności gospodarczej przedawniają się upływem okresu 3 lat. Krótszy termin mogłyby być niewystarczające dla zabezpieczenia interesów przedsiębiorców, natomiast dłuży termin np. 6- letni jak w przypadku większości roszczeń wprowadzałby nazbyt dużą niepewność w obrocie gospodarczym. 3-letni okres przedawnienia działa swego rodzaju mobilizująco, jednocześnie nie ograniczając ponad miarę możliwości szukania ochrony prawnej swoich interesów przez przedsiębiorców.
Oceniając długość terminu przedawnienia w konkretnym przypadku przedsiębiorca powinien dokonać analizy, czy roszczenie jest związane z prowadzoną działalności. Jak wskazał Sąd Najwyższy w jednym z orzeczeń, należy poszukiwać „normalnego funkcjonalnego związku przyczynowego” roszczenia z jej prowadzeniem. Pod uwagę bierzemy okoliczności danej sprawy, datę powstania zobowiązania, czy sposób powstania zobowiązania.
Przy czym, omawiany 3-letni termin przedawnienia będzie miał zastosowanie nie tylko w przypadku roszczeń z różnego rodzaju umów zawieranych z kontrahentami, ale także z czynów niedozwolonych, czy bezpodstawnego wzbogacenia. Do zastosowania 3-letniego terminu przedawnienia nie jest wymagane, aby obie strony stosunku prawnego, z którego wywodzi się roszczenie majątkowe, prowadziły działalność gospodarczą. Wystarczy, że działalność gospodarczą prowadzi jedynie strona dochodząca roszczenia, które wiąże się z tą działalnością. Jeżeli mimo dogłębnej analizy przypadku przedsiębiorca ma wątpliwości, czy dane roszczenie ma rzeczywiście związek z prowadzeniem działalności gospodarczej to sugeruje się przyjąć szerokie znaczenie tego pojęcia. Oznacza to, że w razie wątpliwości zasadnym będzie przyjęcie, że roszczenie jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.
Termin 3-letni jest terminem ogólnym dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Oznacza to, że znajdzie on zastosowanie, gdy przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Badając termin przedawnienia danego roszczenia w pierwszej kolejności należy sprawdzić, czy dla danego roszczenia przepisy prawa nie przewidują szczególnego terminu przedawnienia. Taka sytuacja będzie miała miejsce np. w przypadku umowy zlecenia, czy umowy o dzieło gdzie termin przedawnienia wynosi 2 lata. Inny przykład stanowi umowa przewozu, gdzie przewidziano roczny termin przedawnienia.
W sytuacji, gdy przepisy nie przewidują szczególnych rozwiązań co do terminu przedawnienia, wtedy należy zastosować termin ogólny 3-letni z art. 118 Kodeksu cywilnego przewidziany dla roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Z tego rodzaju sytuacjami przedsiębiorcy często będą mieli do czynienia w przypadku umów nienazwanych m.in. umów o współpracę regulujących wiele różnych aspektów współpracy między kontrahentami.

Rzecznik Praw Obywatelskich wystąpił do Ministra Sprawiedliwości o zmianę, a konkretnie uchylenie przepisu, zgodnie z którym komornik zostaje obligatoryjnie odwołany ze zajmowanego stanowiska, jeżeli ukończył 65 rok życia. Obniżenie wieku emerytalnego komorników z 70 do 65 lat było jednym z elementów reformy obowiązującej od 1 stycznia 2019 r. Zdaniem wielu, odwołanie komornika sądowego z chwilą ukończenia 65. roku życia skutkuje traktowaniem komorników w sposób mniej korzystny w porównaniu do innych osób wykonujących prawniczą działalność zawodową i posiadających status funkcjonariusza publicznego lub zawodu zaufania publicznego, mowa więc o notariuszach, sędziach, czy prokuratorach. Dodatkowo można wskazać, że jeżeli w pracy komornika nie odnotowano przypadków istotnych uchybień, a kontrole przeprowadzane w kancelarii takiego komornika kończyły się pozytywną oceną jego pracy, to automatyczne wygaszenie jego uprawnień zawodowych należy ocenić jako ingerencję niezgodną z zasadą proporcjonalności, a idąc dalej należy ją z całą stanowczością ocenić jako dyskryminującą. Charakter pełnionej służby przez komornika mieści się w katalogu zawodów prawniczych, nie różni się on w istotny sposób od innych zawodów zaufania publicznego. Stopień informatyzacji egzekucji jest jednak tak dalece posunięty, iż w znaczący sposób ma wpływ na metodykę pracy komornika sądowego. Stan fizyczny komornika w odniesieniu do osobistego wykonywania przez niego wielu czynności nie ma dziś żadnego znaczenia. Na uwagę zasługuje także fakt, iż dostęp do zawodu komornika jest dziś właściwie nieograniczony. Do środowiska komorników sądowych mają dziś dostęp młodzi, coraz lepiej wykształceni ludzie. Niestety statystyki pokazują, iż zainteresowanie zawodem komornika sądowego jest znikome i z roku na rok spada

Wynagrodzenie zasadnicze to nie jedyny element, z którego pracodawca musi dokonać potrącenia. Oprócz tego są to również: dodatkowe premie, nagrody uznaniowe, wynagrodzenie za nadgodziny, wynagrodzenie urlopowe, odprawa pieniężna z tytułu zwolnienia albo odszkodowania, czy nagrody jubileuszowe. Egzekucji będzie podlegać również dodatkowa umowa zlecenie zawarta z pracodawcą. Wszystkie powyższe elementy stanowią wynagrodzenie za pracę. Oznacza to, że podlegają one zarówno ochronie przed potrąceniem, jak i samemu potrąceniu. Na jakich zasadach się to odbywa? Zajęcie premii przez komornika odbywa się na takich samych zasadach jak zajęcie wynagrodzenia. Nie ma znaczenia czy premia jest premią uznaniową, świąteczną czy roczną. Każda z nich jest dodatkiem do wypłaty pracownika i traktuje się ją jako kwotę powiększającą wynagrodzenie. Tym samym komornik będzie miał prawo dokonać jej zajęcia. Podobnie jak w przypadku egzekucji z wynagrodzenia obowiązują kwoty wolne od potrąceń 2020. Przy zajęciu premii nie ma znaczenia czy jest ona wypłacana razem z wynagrodzeniem zasadniczym, czy oddzielnie. Kwota wpłat w danym miesiącu jest po prostu sumowana. Niestety, ale podobnie będzie przedstawiać się zajęcie wynagrodzenia za nadgodziny oraz inne dodatki. Również te kwoty pracodawca ma obowiązek doliczyć do ogólnego wynagrodzenia. Całość będzie więc tak, jak we wcześniejszym przykładzie podlegać egzekucji z wynagrodzenia za pracę.